Piše: Tomislav Marković
Navršilo se 26 godina od otmice 17 građana Srbije bošnjačke nacionalnosti iz Sjeverina. Tog 22. oktobra 1992. godine krenuli su autobusom iz Sjeverina u Priboj: Mehmed Šebo, Medredin Hodžić, Zafer Hadžić, Medo Hodžić, Ramiz Begović, Derviš Softić, Mithad Softić, Mujo Alihodžić, Alija Mandal, Sead Pecikoza, Mustafa Bajramović, Hajrudin Sajtarević, Esad Džihić, Idriz Gibović, Ramahudin Ćatović i Mevlida Koldžić (rođena Hodžić). Krenuli su na posao i u školu, kao i svakog drugog dana, ali u Priboj nisu stigli.
Autobus su kod mesta Mioče u Bosni zaustavili pripadnici Vojske Republike Srpske, tačnije paravojnici iz jedinice “Osvetnici”, koja je delovala u sklopu VRS, izveli civile iz autobusa i strpali ih u vojni kamion. Odvezli su ih u zloglasni hotel “Vilina vlas” kod Višegrada, gde su ih prvo krvnički pretukli, a potom su ih odveli do obale Drine i tamo ih streljali. Prethodne večeri u Sjeverinu je otet i Sabahudin Ćatović, brat Ramahudina Ćatovića.
Okružni sud u Beogradu je 2005. godine zbog ovog zlodela, kvalifikovanog kao ratni zločin protiv civilnog stanovništva, osudio nekoliko pripadnika “Osvetnika”: Milana Lukića, Olivera Krsmanovića i Dragutina Dragićevića na po 20 godina zatvora, a Đorđa Ševića na 15 godina.
I danas, 26 godina nakon ovog užasnog zločina, porodice ubijenih i dalje tragaju za njihovim telima. Pronađeni su posmrtni ostaci samo jedne žrtve, a svi ostali se vode kao nestala lica. Državni organi Srbije nisu preduzeli ništa kako bi tela pobijenih bila pronađena, a to nije jedini način na koji su izrazili prezir prema nevinim žrtvama.
Porodice žrtava podnele su 2007. godine tužbu za naknadu štete protiv Republike Srbije, zbog njene podrške VRS, kao i zbog neobezbeđivanja državne granice i propusta državnih organa da zaštite građane na pograničnom području tokom trajanja rata u BiH. Nakon više od šest godina, sud je odbacio tužbu s obrazloženjem da ne postoji veza države Srbije i zločina koji se dogodio. Finansiranje, organizovanje i logistička podrška Srbije Vojsci Republike Srpske izgleda nisu dovoljni da ukažu na njihovu vezu.
Postupak se trenutno nalazi pred Evropskim sudom za ljudska prava u Strazburu, zahvaljujući Fondu za humanitarno pravo. Državni organi takođe uporno odbijaju da porodicama žrtava priznaju status članova porodica civilnih žrtava rata, a nisu učinili ništa ni da se otkriju nalogodavci otmice i ubistva. I tako svih ovih 26 godina.
U Srbiji malo šta ima tako dugu i bogatu tradiciju kao uporno i sistematsko zataškavanje zločina. Današnja država koja prezire žrtve i zločin gura pod tepih, samo čuva kontinuitet s onom državom od pre 26 godina koja je taj zločin izvršila.
