U prvim medijskim reakcijama na hapšenje Fahrudina Radončića zanimljivo je primijetiti kako je sve imenovan prvi čovjek Saveza za bolju budućnost (SBB). Na Hayatu se, pored odrednice “predsjednik SBB-a”, pojavila samo još i titula “vlasnik Dnevnog avaza”, dok je u BN-ovom dnevniku Radončićevo ime samo dato, bez ikakvih dodataka. Regionalni mediji su bili nešto konkretniji u prvim prikazima uhapšenog, ne libeći se koristiti eksplicitnije opise kao što su “jedan od najmoćnijih biznismena i političara u BiH” (Jutarnji list), ili “medijski magnat” (Blic i B92). Radi se o političaru /biznismenu /novinaru čije ime godinama kruži kuloarima, od podzemlja do visoke politike, i u trenutku kada se njegovim hapšenjem djelimično potvrđuju najcrnje glasine, mediji s pravom mogu izvući prljavštinu. Ili biti oštriji, bezobrazniji u imenovanju i pobližem opisu kontroverzne ličnosti. Naprimjer, navođenjem najčešćih optužbi na račun uhapšenog političara.
Postavlja se pitanje šta je razlog suzdržanosti i umjerenosti domaćih medija u prvim vijestima o hapšenju, posebno ako se zna da medijima nisu strani izleti u senzacionalizam? Da li se radi o odluci zasnovanoj na snažnom etičkom opredjeljenju da ne treba doprinositi atmosferi linča i preuranjenih osuda? Ili je posrijedi najobičnija zatečenost činjenicom da se radi o hapšenju u političkom vrhu iz koje se, opet, razaznaje pijetet prema političarima i organizovanom kriminalu?
Slučajevi crne hronike čiji su akteri drumski razbojnici, sitni pljačkaši, silovatelji, pedofili i mnogi drugi s one strane zakona redovno se “ukrašavaju” pikanterijama, nagađanjima i pretpostavkama. Radončićevo hapšenje, bar u prvim satima praćenja, proteklo je u ambijentu neobično mirne i odmjerene pripreme koja nije licitirala optužbama i aferama iako je bilo podosta materijala.
Pravo javnosti da zna, po svemu sudeći, uključuje i pravo da nagađa i da joj se u određenim momentima saopštavaju neprovjerene i nepouzdane informacije. Jer ako se hapsi uticajan političar, sumnjičen za svakovrsne afere, mediji se ne mogu uzdati u biografske podatke sa njegovog sajta ignorišući slona u sobi. Prvi prilozi na Hayatu i BN-u, i pored toga što je vijesti dat ekskluzivni karakter, bili su previše (sumnjivo?) pristojni, i to prema političaru sumnjivih poslova i veza u trenutku kada se te sumnje obistinjuju. Upadljivo su nedostajali podaci iz Radončićeve nezvanične biografije, ili širi kontekst koji bi javnosti pokušao objasniti motive velikog hapšenja. Možda će se kontekst i odgovori osmisliti kada se političke, a samim tim, i medijske prilike konsoliduju. Ipak je pao jedan od “najmoćnijih biznismena i političara”, potresajući političku scenu dok je televizijsko nebo glumilo da je vrijeme suvo i stabilno.