Šta je prava slika Srbije? Malobrojni pojedinci drže do kulture sjećanja, a državni organi i dalje njeguju kulturu zločina
Piše: Tomislav Marković
Dan belih traka, ustanovljen u znak sećanja na 3.176 ubijenih civila u opštini Prijedor, obeležen je i u Beogradu. U organizaciji Fonda za humanitarno pravo, na rubu Pionirskog parka, prekoputa Skupštine Srbije, postavljena je umetnička instalacija “Prijedor ‘92” autorke Anite Zečić. Instalacija se sastoji od bele kupole koja simbolizuje logor, a u njoj se nalaze fotografije stradalih, kao i audio snimak s imenima žrtava. Beograd je 12. grad u kojem je izložen ovaj putujući spomenik koji podseća na naredbu srpskih vlasti nesrpskom stanovništvu od 31. maja 1992. godine da na svoje kuće i stanove okače bele zastave, a da oko ruku nose bele trake.
I ranijih godina u Beogradu se obeležavao Dan belih traka, ali to su uvek činile nevladine organizacije poput Žena u crnom ili Inicijative mladih za ljudska prava, koje se i inače bave podsećanjem na ratne zločine koje su počinile srpske snage u ratovima devedesetih. Političkim zvaničnicima Srbije i državnim institucijama ne pada na pamet da se sećaju prijedorskih žrtava, kao što im ne pada na pamet ni da obeleže godišnjicu genocida u Srebrenici, a ni da taj zločin nazovu pravim imenom.
Za ogromnu većinu srbijanskih medija, postavljanje instalacije “Prijedor ‘92” nije vest, pa nisu o tome ni izveštavali. Njihova publika ne želi da zna bilo šta o etničkom čišćenju Bošnjaka u Potkozarju, o pljačkanju i zlostavljanju nevinih civila, o zatvaranju desetina hiljada muškaraca, žena i dece u zloglasne logore. Niti o tome kako su srpske vlasti u Prijedoru primenjivale nacističke metode obeležavajući nepodobne sugrađane belim trakama.
Prekoputa bele kupole, u Narodnoj skupštini, mirno sede ratni zločinci u poslaničkim klupama, a sa skupštinske govornice redovno se čuju solilokviji na temu negiranja srpske krivice za zločine i agresiju na Bosnu i Hercegovinu. I to je prava slika Srbije, zaglibljene u stanje poricanja do grla. Malobrojni pojedinci drže do kulture sećanja, a državni organi brižljivo neguju kulturu zločina. Što je sasvim logično, jer su mnogobrojni članovi vladajućih struktura karijere napravili upravo na zločinačkoj politici. Uz veliku podršku građana Srbije. Dok manjina obeležava Dan belih traka, većina dobrovoljno nosi crne trake preko očiju.
